Al
de binnenkomst bij BIMBO verraadt dat we hier niet te maken hebben
met een reguliere voorstelling. Aan de basisvoorwaarden is gemorreld;
we zitten niet frontaal, gericht naar een podium, maar in een U-vorm
om de spelvloer heen. En dan niet met de blik op de vloer gericht,
maar kijkend naar flatscreens aan de wand. We gaan dus zitten met
onze rug naar waar het allemaal te doen is, in een wat onwennige en
tegenintuïtieve theateropstelling. Na een aantal cijfers over onder
meer vaginale correcties bij jonge meisjes, de boodschap dat Barbie
door haar gewrichten zou zakken als ze een vrouw van vlees en bloed
met dezelfde proporties zou zijn, en het citaat van Baudrillard over
de hedendaagse onmogelijkheid van illusie vanwege de onmogelijkheid
van het reële, zet het beruchte rapnummer My Neck, My Back van Khia
in. Waarin de rapster haar minnaar verzoek haar langdurig te likken,
zowel haar pussy als haar crack. De toon is gezet.
Wat
volgt is ruim een uur aan langzaam opbouwende en uit de hand lopende
R&B-videoclipachtige beelden, opgenomen in het midden van de
zaal, live uitgezonden op de flatscreens. Het zou zonde zijn die
beelden te gedetailleerd te beschrijven. Wat wel verdient vermeld te
worden is dat de opbouw uitstekend is. De eredienst voor onze
decadentie werkt; in het begin werd zelfs mijn overwegend
homoseksuele oordeelsvermogen nog geprikkeld door de dansende dames
in korset. Wanneer de bewegingen en de attributen meer en meer in de
sfeer van schaamteloosheid en exploitatie komen, komt het daarbij
horende schuldgevoel in elk geval bij @Toneelrecensies opzetten. Ook
is het interessant te merken dat in het begin het harde werk van de
performers achter ons nog de aandacht trekt, we horen ze hijgen en
als we ons omdraaien zien we ze zweten, maar na verloop van tijd
zitten de toeschouwers als gehypnotiseerd en geboeid (als in Plato's
grot?) te staren naar de afgekaderde, gefilmde 'idolen' op de tv's.
De
opstelling, gecombineerd met de niet-verhalende beeldontwikkeling
doet de vraag rijzen in hoeverre we hier met theater zoals we dat
kennen te maken hebben, en in hoeverre met een meer museale uiting in
de theaterzaal. BIMBO leent stijlmiddelen uit de genres van
videokunst en installatie. En hoewel nepheid en ontmenselijking
perfect binnen het thema passen, ervoer ik de afwezigheid van de
worsteling van een 'echte', 'normale' vrouw met de aan haar door de
beeldcultuur gestelde verwachtingen in de voorstelling wel als een
gemis.
We
kijken naar geobjectiveerde vrouwenlichamen, en het verdwijnen van de
menselijkheid uit de lichamen in de voorstelling door middel van
absurde en hyperbolische stijlfiguren is naar. En vervreemdend. Het
geeft ook te denken over de triviale wijze waarop ons
schoonheidsideaal zich heeft ontwikkeld. Wanneer en waarom zijn
zoetigheid en de snoepwinkel metaforen geworden voor vrouwelijke
seksualiteit? Vertrouwde geërotiseerde symbolen van de onschuld
zoals de lolly verliezen bij BIMBO hun vertrouwdheid. En dat is
misschien wel eens een keertje goed. We hebben een ontwikkeling van
Lollipop van The Chordettes naar Candy Shop van 50 cent
voorgeschoteld gekregen in onze populaire cultuur. Boogaerdt &
Van der Schoot stellen met BIMBO de vraag hoe lang we nog de
gespeelde onschuld als onschuldig kunnen beschouwen. Een actuele en
relevante vraag die een beroep doet op persoonlijke waarden in een
tijd van liberalisme. Spannend politiek bewegingstheater dus. Knap,
en niet alleen maar leuk.
- BIMBO is 6-8 september tweemaaldaags te zien op het TF, in Bellevue. Ga dat zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten